Ik had het beloofd. Met name beloofd aan mezelf en dat zijn meestal de loze beloften, maar deze keer is het anders. Het moet gewoon. Ik ben 36 en de zwaartekracht spaart mij niet, trekt aan me, van links naar rechts en van boven naar beneden.
En ik hoor jullie
denken:”mens stel je niet aan, je bent niet dik of slap”. Nee dat weet ik ook
wel, maar dat wil niet zeggen dat ik niet beter moet zorgen voor het lijf dat
onder die goed verhullende kleren zit.
Ik durfde voor het eerst in
mijn leven op vakantie geen bikini aan. Gelukkig was het geen 30 graden meer en
regende het ook wel eens, dus ik kon het redelijk onopvallend voorbij laten
gaan. Maar dat besef, dat je niet meer blij bent met jezelf, dat vond ik heel
confronterend. Natuurlijk ben ik altijd al een zeikerd geweest over ieder
bultje en rimpeltje, maar nu is het een algeheel gevoel van letterlijk niet
goed in je vel zitten. Terwijl ik figuurlijk ongeveer het gelukkigst in 5 jaar
ben. Dus dat is een vreemde gewaarwording.
Maar goed, even genoeg gefilosofeerd,
ik moest dus aan het werk. En dat heb ik ook gedaan. De dag nadat we terug zijn
gekomen van vakantie ben ik begonnen met een beweeg- en eetschema voor door de
week. Ik sta op, maak koffie en een grote kan water met citroen (het is maar
een liter, maar je moet ergens beginnen). Dan maak ik (ja echt, ik ben
bezweken) havermoutpap met kokosmelk (geitenmelk uit een pak smaakt naar stal
en vacht brrr) met kiwi, banaan en walnoten. Ik doe 30 minuten oefeningen voor
mijn been- buik- en armspieren op mijn matje en dan ga ik douchen en aan de dag
beginnen! Goed hè! 
Het is heel klein
uiteindelijk, dit gebaar naar mezelf maar ik ben er echt trots op. Voor de
lunch maak ik dan nog crackers met kip en avocado of een eitje en ’s avonds
eten we gezond, niet overdreven biologisch of zo maar vooral niet te veel.
Mijn vriend heeft de smaak
ook te pakken, dat is wel zo solidair. Voor hem geen schema’s, hij wil gewoon
(liefst iedere dag) een rondje rennen. Nu wil het geval dat mijn vriend een
veel betere conditie heeft dan ik en ik echt half dood ga als ik 10 minuten
moet rennen achter elkaar. Belgische Evi van Start to run was veel minder
streng voor mij. Eerst drie minuten rennen en dan weer lopen enz. Gelukkig zegt
ook mijn vriend aan het eind dat hij wel “fier op mij is”.
De clue is nu volhouden. Ik
heb gehoord dat een schema pas een gewoonte wordt en echt in je systeem gaat
zitten na een bepaalde tijd. Ik ben natuurlijk weer vergeten na hoeveel tijd.
Niet over nadenken en gewoon blijven
doen. En dan mag ik af en toe best wat lekkers bij mijn soya latte bij FEE,
toch? Een nieuw wit shirt of mooie coltrui van Samsøe & Samsøe of zo heb ik wel verdiend!
Geen opmerkingen
Een reactie posten