.

.

EN NU ECHT | Zeg JA tegen de jurk!

Oké, Antwerpen was een heel leuk voorproefje maar nu ging ik voor het echte werk! Moeder, zus, schoonmoeder en schoonzus verzameld voor een hele zaterdag trouwjurken kijken!
Ochtend programma in Geleen, middag in Maastricht en daar tussenin een lunch bij Sjieke Kookpunt, ook in Maastricht. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me het meest verheugde op de lunch...erg he!
Het doel was inspiratie opdoen en dan een jurk laten maken die werkelijk aan alles voldeed. Dat was het doel..
In Geleen had ik de volledige ‘say yes to the dress’ ervaring! Een leeg rek stond voor me klaar: pak maar wat je mooi vindt. Mijn zus en schoonzus hoef je dat geen twee keer te zeggen! Daarna verdween ik met een oudere mevrouw achter een groot gordijn en nam mijn gevolg plaats op bankjes voor mijn pashokje.




















Terwijl het licht vernietigend op mijn witte nog steeds niet strakke lijf scheen, hoorde ik mezelf tegen de oudere toch wat flinkere mevrouw klagen dat ik moest afvallen voor de bruiloft. Wat ben je toch ook een aansteller dacht ik.

Achter het gordijn hoorde ik mijn zus alweer driftig uitleggen dat ook zij al drie jaar verloofd is, maar er nu een dakkapel moest worden aangebouwd en de bruiloft toch weer werd verschoven. "Prioriteiten he" fluistert de mevrouw tegen mij en knipoogt.
Natuurlijk heb ik ook voor hen nog even de Sissi jurk aangetrokken, maar iedereen zag gelijk: dit wordt 'm niet. De mevrouw kreeg ineens een ingeving. Beneden hing nog een vintage jurk. Dat was vast iets voor mij. Achter het gordijn klonk mijn schoonzus: "vintage is altijd goed, haar bruidegom is zelf heel erg vintage, tot en met zijn haar".
Ze vonden de jurk prachtig. Ook de mevrouw kon er niet over uit hoe ik straalde. Straalde ik? Volgens mij was de jurk gewoon zo glimmend. Hij was inderdaad erg mooi op het haakje maar ik voelde me er toch niet mezelf in.
Weer die strijd tussen mijn diepe wens een gewone jurk aan te trekken maar toch ook iets speciaals te vinden voor die dag. Best lastig hoor! Mijn bruidegom kan zowat overal terecht voor een mooi pak, maar een niet tuttige trouwjurk vinden... begin er maar eens aan! “Ik denk er nog even over” hoor ik mezelf zeggen. ”'Hij is zo weg hoor” zegt de mevrouw. Ja dan heb ik pech.

Op naar Maastricht voor een geweldige lunch bij Sjieke Kookpunt! Ik had gevraagd om een Italiaanse boerenlunch: plankjes met vleeswaren en brood en zo! Er werd echt vanalles op tafel gezet en de moeder van de bruid trakteerde nog op bubbels!



















Met blosjes op mijn wangen van twee glazen cava kwamen we aan bij winkel nummer 2. Beetje meer hotsknots hier en ik moest mijn zus eraan laten denken niet steeds hardop te vergelijken met het ochtend programma! “Maar waarom mag ik dat niet zeggen, is toch normaal dat je op meer plekken kijkt!”  Ja-haa, maar ook deze mevrouw had mij het liefst als trouwjurk-maagd en ik gunde haar dat gewoon. Stom he. Ik zag iets waarvan ik dacht “ja dat komt in de buurt”. Ik deed het aan en kwam stralend uit het hokje. Hier zat mijn publiek wat verder van me af maar ik zag al gelijk dat ze ietwat teleurgesteld waren. Zucht.




















De mevrouw greep in: “ik denk dat ik weet wat je bedoelt maar ik snap hen ook. Als we het aan jou overlaten kies je een jurk die je ook zwart kunt spuiten en met oud en nieuw aan kunt.” Ja, dus!?
Ik ging gedwee mee naar het hokje. De mevrouw gaf me een jurk en deed hier en daar de nodige aanpassingen met klipjes en speldjes en stukken stof...en daar was hij: de jurk! Mijn jurk. Ondertussen had mijn schoonzus de rest streng toegesproken: “we moeten ook echt een beetje op het gezicht van Susanne letten, zij vond die vorige echt mooi! En dat is ook best belangrijk!” Ondertussen had ik 'm gevonden en blijkbaar straalde ik dat ook uit want ze waren toch aarzelend enthousiast.” Kijk” zegt de mevrouw “hier nog zo en daar nog dit en dan tadaa!”

Ze knikten instemmend en kwamen aan het stofje voelen. Terug in het hokje met mijn spijkerbroek en gympen (waarom doe je dat, die stinken toch in zo’n hokje... arme mevrouwen), de jurk aan de haak, even stiekem met mama overleggen over de prijs. We doen 't gewoon zegt ze resoluut! Ik geef de ietwat verbaasde mevrouw, ze blijkt Truus te heten, een stevige hand. Dat vindt mijn moeder een beetje gek. Alsof ik vee sta te kopen of zo. Ik roep door het gordijn: “We doen het!” En hop iedereen huilen! En dan is t af hè, volgens het tv programma! Als ze huilen moet het wel goed zijn.


Geen opmerkingen

Een reactie posten

© FEE News
Maira Gall